Op de tv huilt een vrouw. Het is 14 november 2015, Parijs. Misschien heeft ze de dag ervoor haar ramen gewassen.
Daden
Ze stonden op, een man, een
vrouw,
in flatgebouwen die elkaar aankeken.
Zij vulde een emmer, hij
laadde zijn wapens.
Ramen zullen weer vuil worden, mensen niet
meer
opstaan. Iemand zal een boek schrijven,
brieven in dossiers stoppen.
Niemand zal vastleggen
hoe de vrouw haar lichaam rekte, van de ladder
stapte,
de zeem uitspoelde, de radio aanzette,
iets hoorde wat ze niet
begreep.
(Eerder gepubliceerd in 'De Vrede van Den Haag', R.G. Ruijs Stichting, 2011, Vleugels van cement, 2012, de Nederlandse Poëzie Encyclopedie, 2012, de Haagse Poëzieroute, 2014 en (in een Turkse vertaling) in het tijdschrift Güncel Sanat, maart 2015)