'Tuin' begon zijn leven al om eropuit te gaan. Het is geschreven voor 'Herinnering verlicht', de tweejaarlijkse manifestatie rond Allerzielen op begraafplaats De Nieuwe Ooster in Amsterdam, waar Witte Dichters een gedicht voorlezen aan bezoekers en het daarna uitdelen aan wie het wil. Kwam het toen al in veel handen, een klein jaar later werden het er nog meer, toen de bezoekers van De Nieuwe Ooster het op vaderdag cadeau kregen. Maar dan weet je alleen dat het door een aantal mensen gehoord en misschien gelezen is.
In twee gevallen weet ik meer. 'Tuin' was in 2015 aanleiding voor een overdenking van een voorgangster in een doopsgezinde dienst in Borne. En onlangs kwam ik een verslag tegen uit Assen, waar een groep mensen het las vóór een wandeling, in stilte de wandeling maakte en er daarna over praatte. Zo'n mooie manier om met een gedicht om te gaan kende ik nog niet.
Uit het verslag kan ik opmaken dat de metafoor in 'Tuin' gemakkelijk te duiden valt. Dat is ook de bedoeling: in eerste instantie bestemd om te worden voorgelezen, moet het toehoorders direct kunnen raken. De groep in Assen maakt deel uit van een christelijke gemeente. Iemand die de eerste strofe religieus had opgevat, liep in de derde strofe vast.
Ik vond het bijzonder om te lezen welke kanten de gedachten op gingen. Spannend is het ook om te zien dat (en hoe) een gedicht een plaats krijgt in kringen waarin ik zelf niet verkeer. Je gedichten gaan hun eigen gang, dat is duidelijk. Ze loslaten is de boodschap, met heel veel dank aan de lezers, wie en waar ze ook zijn.
